Bilang lang ang mga araw na nakakausap kita,
Bilang lang ang mga oras na tayo'y nagkakasalamuha,
Kadalasan nga wala pa,
Ngusit sige lang, ganyan talaga.

Hindi ka man makareply,
Alam ko namang may dahilan,
Iniisip na, "ahhh sa susunod nalang",
Kaya nanabik tuwing magtatapos na ang linggong nagdaan.

Isang gintong pagkakataon ang muli kang makausap,
Sapagkat tayong dalawa, sa isa't-isa'y mailap,
Kaya ginagawa ang lahat ng makakaya,
Upang di masayang ang pagkakataong ito, kahit di ka kasama.

Noon, ayos lang kahit di kita itext o tawagan,
Sapagkat, nakakapag-usap naman tayo habang nasa daan,
Ngunit may mga bagay talagang di mapipigilan,
Kahit na ikinakalungkot, di naman mangingialam.

Sa humigit kumulang limang buwan,
Sa apat na libo at higit pang mga mensaheng pinagsaluhan,
Nangyari lamang sa mga Biyernes, Sabado at Linggong ng mga buwan,
Tatlong araw, tatlong araw ay sapat na aking kaibigan.

You cannot tell her she's beautiful,
You cannot tell her you love her,
You cannot tell her she's your world
When she's at her best moments.

You may only tell her those things,
If you're ready for her to have those off days,
If you're ready for her to not always wear makeup,
If you're ready to deal with her mood swings,
If you're ready for her to be clingey some days and distant others,

You cannot tell her any of the pretty little comments,
Unless you can handle her
Alone at two A.M.
As she's struggling with life,
And wondering why

She is not enough to win her own internal battles

"Do you guys have a thing?"
no
at least not what you mean by that
but yes
we do
have a thing
called friendship

"Did you guys have a thing?"
did you think
now that I moved away
my answer would change
niether of us
ever wanted anymore
than our thing
called friendship

"Don't you miss your thing?"
I do
miss our thing
called friendship

Ako'y nagulantang sa birong binitawan,
Mga katagang hindi ko inaasahan,
Mga katagang, "kung pwede tayo nalang",
Mga katagang sinabi mo ng pabalang.

Dalawang magkasunod na gabing ika'y nakausap,
Ano pa bang hihingin ko sa mga ulap,
Ano pa bang biyaya ang aking makakalap,
Ano pa bang kasiyahan ang aking mahahanap.

Dalawang gabing nakatulog ako ng maligaya,
Dalawang gabing ngiti ang dala sa aking mukha,
Dalawang gabing kahit biro lang ang laman,
Dulot ay ligayang di mapapantayan.

Walang may alam,
Ng tamang kasagutan,
Aninong nagparamdam,
Misteryong natuklasan.

Isang bugtong,
Isang palaisapan,
Sapat  ba ang sariling dunong,
Upang mahanap ang kasagutan.

Ang palaisipan sa aking mundo,
Ang misteryong bumalot dito,
Ang sumulpot ng bigla bigla,
Isang paghanga, isang hiwaga.

Ang katapusan,
Ang tuldok sa kwento,
Ang kasalukuyan,
Ang patuloy na paninibugho.

Dahil wala nang mag-iiba,
Hanggang dito nalang talaga,
Kaya nga inihinto na,
Ngunit bakit patuloy na umaasa, putangina.

Isang talunan, isang walang alam,
Ang parating nanghihinayang,
Ang parating walang kwenta,
Ang parating nagpapakatanga.

Di pa alam anong mangyayari,
Sa planong pinag-isipang mabuti,
Ano kaya ang magiging bunga,
Ng aking mga huling pahina.

Saan kaya aabot ang aking mga tula,
Tatagos kaya sa puso mo ang damdamin kong ikinubli,
Mararamdaman mo ba ang emosyon sa likod ng 'king tinig,
Makakaabot kaya sa iyo aking binibini.

Ang mensahe ko sana'y sapat,
Magbunga sana ang aking pagkamatapat,
Panalangin ko lamang na sana di maging salat,
Ang laman nitong mga huli kong sulat.

Kaya bahala na, bahala na,
Bahala na ang Maykapal sa huling kabanata,
Bahala na ang panginoon sa katapusan,
Pati na sa darating na kinabukasan,

Nitong kwentong nangyari nang di inaasahan.